Το κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο

Χθές είμουν χάλια. Μάλλον με χτύπησε το αρκουδίσιο απ΄την αριστερή πλευρά μου μόνο και τουτέστιν με πονούσε :
α) το μάτι μου το αριστερό
β) ο λαιμός μου εκ της αριστερής πλευράς
γ) η αριστερή μου σάλπιγγα

Πήγα λοιπόν μετά τη δουλειά σπίτι, έφαγα τραχανό και χόρτα βραστά και προσπάθησα να την πέσω και να ξεχάσω τους πόνους μου και τη μπέμπα που με κλωτσούσε ασύστολα (κυρίως απ' τα αριστερά κι αυτή η άτιμη λες και το ξερε..).

Το βράδυ ήρθε ένας φίλος και μας έλεγε τον πόνο του με τα επαγγελματικά του και πήρε και η μπουμπούλα και καλά να μιλήσουμε. Καθόταν μπροστά στο PC της και σέρφαρε στη μπλογκόσφαιρα (γιατί έβαλε και adsl και πήρε ο κώλος της αέρα) και φυσικά εγώ μιλούσα (καθώς ζέσταινα λίγο γάλα για να το πιώ με συνοδεία ένα κουτί μπισκοτάκια Μιράντα) κι αυτή απλώς μούγκριζε (γιατί διάβαζε μπλογκ στα κρυφά παρ' όλο που τη ρώτησα αν με προσέχει και είπε "ναι" στα ψέματα). Εκεί που κάτι της ανέλυα άρχισε να γελάει σα μανιακή δολοφόνος με πριόνι και ειλικρινά ανησύχησα για την πνευματική της υγεία. Μέσα από αναφιλητά κατάφερε να ψελλίσει ότι διάβαζε ένα μπλογκ μιας κωλόγριας (έτσι λένε την συγγραφέα του μπλογκ - δεν την βρίζω εγώ την κοπέλα αφού δεν την ξέρω) και κάτι μου λεγε για σκατά (μετά συγχωρήσεως) που δεν κατάλαβα. Καθ' ότι είμουν κουρασμένη και ταλαιπωρημένη κι ήθελα να ξαπλώσω στον καλό καναπέ πριν προλάβει και τον πιάσει ο Γιάννης και να δω κανα θρίλερ της είπα να μου στείλει το λινκ από το ποστ με τα σκατά (με το μπαρδόν ε) για να το διαβάσω την επόμενη μέρα στη δουλειά αν βρω ευκαιρία να το ξύσω.

Έτσι κι έγινε οπότε νεξτ μόρνινγκ ανοίγω το λινκ και ξεκινάω να διαβάζω μια από τις καλύτερες πραγματείες περί σκατών και χεσίματος EVER από κάποιον άγνωστο τύπο Ηλία στο μπλογκ της καταπληκτικής κωλόγριας. Τι το 'θελα όμως.. τι το 'θελα!!! Άρχισα να γελάω τόσο δυνατά (σαν ψυχοπαθής δολοφόνος με πριόνι κι εγώ) που δεν μπορούσα να συγκρατηθώ κι όσο διάβαζα και γελούσα άρχισα να δακρύζω κι απ΄ το πολύ το γέλιο και έβγαλα και χαρτομάντιλα και σκούπιζα τα μάτια μου (ευτυχώς δεν είχα βαφτεί) και σε κείνη τη φάση άρχισαν να μπαίνουν όλοι οι συνάδελφοι του ορόφου στο γραφείο φοβούμενοι μήπως γεννάω εξαμηνίτικο παιδί.. Δεν μπορούσα στην κατάστασή μου να τους εξηγήσω τι γινόταν αλλά και να μπορούσα οι μισοί είναι ξένοι οπότε τι σκατά μετάφραση να έκανα δηλαδή.. αφού καταλάβανε ότι απλώς είμαι mentally unstable φύγανε κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι προφανώς λυπούμενοι το παιδί που θα φέρει στον κόσμο η τρελλή του γραφείου..

Όταν κατάφερα να συνέλθω και να ηρεμήσω λίγο συνέχισα να το ξύνω και να σερφάρω και ανακάλυψα ότι ο καταπληκτικός φίλος της κωλόγριας, Ηλίας έχει μπλογκ και μπήκα και διάβασα ένα ακόμη αριστούρηματικό ποστ περιγραφής της ύστατης γκαντεμιάς όπου πας να κάνεις το καλό και βγαίνεις κουρεμένος (ή κάπως έτσι παροιμιακά..).

Αποφάσισα να τα μοιραστώ όλα αυτά μαζί σας γιατί όπως καταλαβαίνετε το ξύνω ακόμα (και θα σταματήσω εντός 5λεπτου γιατί πλάκωσε δουλειά).