Για μας δεν έχει σιέστα?? Ε τότε χέστα!!

Εναλλακτικός τίτλος: Τα χαμένα μεσημέρια της ζωής μας

Σήμερα υπέστην ένα πλήγμα μετά την ακόλουθη είδηση που μου έστειλε η φίλη Βούλα και η οποία με άφησε να κλάψουρίζω και να παραμιλώ στο γραφείο για τα χαμένα μεσημέρια της ζωής μου..

Τι εννοώ? Η Ουγγαρία πρόκειται να εγκρίνει δημοψήφισμα σχετικά με την εισαγωγή της σιέστα!! Τι σημαίνει αυτό? Ότι ο κόσμος θα ψηφίσει αν θέλει να γίνεται μεσημεριανή διακοπή για ύπνο/ξεκούραση ή όχι. Και καλά εντάξει μπορεί οι Ούγγροι να είναι λίγο υπερβολικοί γιατί μέχρι και δημοψήφισμα για να πίνουν δωρεάν μπύρα στα εστιατόρια θέλανε να κάνουνε αλλά το αίτημα έχει βάση διότι τα οφέλη του μεσημεριανού ύπνου είναι πολλά και ένα από τα μεγαλύτερα είναι η διατήρηση της υγείας της καρδιάς μας και η μείωση του στρες.

H λέξη σιέστα προέρχεται από το λατινικό sexta και σημαίνει "η έκτη ώρα" (hora sexta) η οποία προκύπτει αν μετρήσει κανείς 6 ώρες από τα ξημερώματα, δηλαδή μεσημεράκι. Η μεσημεριανή σιέστα είναι μια συνήθεια των μεσογειακών λαών ή γενικώς των λαών με θερμά κλίματα και ακολουθεί συνήθως το μεσημεριανό γεύμα. Σε πολλά μέρη του κόσμου όπως στο Σαντιάγκο ντελ Εστέρο της Αργεντινής η σιέστα θεωρείται "ιερή" διότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να ενοχλούνται εκείνη την ώρα.

Δυστυχώς ο σύγχρονος τρόπος ζωής ειδικά στις μεγάλες πόλεις όπου η μετακίνηση είναι σχετικά χρονοβόρα καταντάει απαγορευτική τη μεσημεριανή διακοπή για ξεκούραση διότι ο κόσμος δεν προλαβαίνει να πάει σπίτι του και να γυρίσει στη δουλειά του και όπου εφαρμόζεται αυτή έχει τη μορφή διαλλείματος για φαγητό πλέον. Στην Ελλάδα τα εμπορικά καταστήματα συνήθως έχουν 3 ώρες διακοπή κατά τις μεσημεριανές ώρες αν και στις μεγάλες πόλεις λόγω των αποστάσεων αυτή η διακοπή είναι περισσότερο μπελάς παρά διευκόλυνση (εξ ού και τα συνεχόμενα ωράρια με τις βάρδιες στα μεγάλα εμπορικά καταστήματα).

Κάποιες Γιαπωνέζικες εταιρίες μάλιστα έχουν ειδικά δωμάτια για τους υπαλλήλους σε περίπτωση που θέλουν να ξεκουραστούν το μεσημέρι ή όταν κάνουν υπερωρίες (καλά αυτοί είναι ατυχές παράδειγμα βέβαια γιατί δουλεύουν και 18 ώρες τη μέρα - κάθε μέρα.. ούστ από δω).

Το θέμα είναι όμως ότι ουσιαστικά υπάρχει μια βιολογική ανάγκη για τη μεσημεριανή ξεκούραση. Ο οργανισμός τα φτύνει συνήθως αργά το βράδυ αλλά και το μεσημέρι, οπότε και αποζητάει τη χαλάρωση και την ξεκούραση καθώς τα επίπεδα ενέργειας πέφτουν.

Και στο φινάλε ας είμαστε αντικειμενικοί.. πόσοι από μας που δουλεύουμε 8ωρα ή 9ωρα ή 10ωρα ή και βάλε και είμαστε εξίσου αποδοτικοί μετά το μεσημέρι όσο είμαστε και στο πρώτο μισό της εργασιακής μέρας? Εγώ προσωπικά δουλεύω 9 με 6 (ούτε το working 9 to 5 της Ντόλυ Πάρτον δε μπορώ να τραγουδήσω..) αλλά μέχρι να πάω στη δουλειά και μέχρι να γυρίσω το κλείνω το 12ωρο μου. Ειναι δυνατόν λοιπόν το μεσημέρι αφού έχω τσιμπίσει κάτι να μη νυστάξω? Να μην κινδυνέψει το κεφάλι μου να κοπανήσει στο γραφείο έτσι που ταλαντεύεται μπροστά απ' την οθόνη του υπολογιστή? Να μην αλλοιθωρήσω απ' την προσπάθειά μου να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά και εστιασμένα? Να μην μου φύγει το σαλάκι της αποβλάκωσης καθώς το μυαλό μου γίνετε σα φρουί ζελέ γιώτης και εγώ μαζοχιστικά ποτίζω τον εαυτό μου με έξτρα δόσεις καφεϊνης προσπαθώντας να ανατρέψω τον φυσιολογικό κύκλο του σώματός μου?

Κι όλα αυτά γιατί? Για να βγάζουμε παραπάνω δουλειά? Αγαπητοί επιχειρηματίες πανταχόθεν μην αυταπατάστε! Η μεσημεριανή σιέστα αυξάνει την παραγωγικότητα και όχι η συνεχόμενη εργασία. Επιστημονικές μέλετες έχουν δείξει ότι ο μεσημεριανός υπνάκος σε παραπάνω από το 90% των εργαζομένων αυξάνει την δημιουργικότητά τους και την ικανότητα επίλυσης προβλημάτων.

Οπότε κόψτε τον καφέ κι ρίξτε το στον ύπνο. Για να μην πω κόψτε τη δουλειά η οποία τελικά κάνει κακό στην υγεία!

Το καλύτερο πάντως το έχει γράψει ένας αρθρογράφος των New York Times εν έτη 1998: "ένας μικρός υπνάκος για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο διάλειμα για την ανθρωπότητα". Κι από πίσω μουσική υπόκρουση η μουσική από την Οδύσσεια του Διαστήματος.. (Ρε Ιορδάνη μήπως να το γύριζα στη σκηνοθεσία αντί να ασχολούμαι με τους υπολογιστές?)

Λοιπόν εγώ την κάνω, πάω να πω δυό λογάκια στο διευθυντή μου...

Περι γάμου..

Με αφορμή τον πρόσφατο γάμο 2 πολύ αγαπημένων φίλων έκανα διάφορες συζητήσεις περί γάμου και άλλων δαιμονίων οπότε και σκέφτηκα να μεταφέρω τις κλασικές τσε-γκεβαρικές ανησυχίες μου εδώ.

Πριν ξεκινήσω να ξεκαθαρίσω κάτι για να μην παρεξηγηθώ. Σε γενικές γραμμές είμαι αρκετά παραδοσιακό άτομο και μ' αρέσει να κρατάω τα προσχήματα ή να διατηρώ τα ελληνικά και χριστιανικά ήθη και έθιμα - όχι για να απολαύσω κοινωνική αποδοχή αλλά για να ευχαριστώ τους ανθρώπους που αγαπώ και να μην κακοκαρδίζω συγγενείς και φίλους. Κοινώς, τα ακολουθώ συνειδητά και ως ευγενική παραχώρηση χάριν της αδυναμίας που έχω στους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν.

Σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα τώρα περί γάμου και παντρειάς και όλων των συναφών η γνώμη μου είναι πιστεύω και γνώμη πολλών νέων ανθρώπων οι οποίοι αν και την ασπάζονται δυστυχώς δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς από το να ακολουθήσουν την πεπατημένη. Εν ολίγοις θεωρώ ότι η όλη ιστορία είναι μια μ@λ@κία επιστημονική για να μας τα παίρνουν από 70 μεριές και να μένουμε εμείς στο τέλος παντρεμένοι μεν, ξεβράκωτοι δε.

Θεωρώ πως δεν υπάρχει πιο ηλίθιο πράγμα από το να δίνεις χιλιάδες ευρώ για να γιορτάσεις μια και μοναδική μέρα εκτός κι αν βρε αδερφέ σου περισσεύουν. Και για να μην παρεξηγούμαι: αυτό δε σημαίνει ότι αυτοί που θέλουν και μπορούν κακώς παντρεύονται όπως παντρεύονται. Για ζευγάρια όμως που το ταμείον είναι μείον είναι απαράδεκτο να φεσώνονται τόσα λεφτά για να κάνουν απλώς κάτι κοινωνικά αποδεκτό. Οι γάμοι όπως τους ξέρουμε είναι απομεινάρια-απολειφάδια μιας άλλης εποχής που οι άνθρωποι παντρεύονταν στα χωριά τους και τα γλέντια εκεί δεν είχαν το σημερινό χαρακτήρα του «τόσα ευρώ το κεφάλι». Έβαζε ο νιος κι η κόρη την κουλούρα και μαζευόταν όλο το χωριό, ψήνανε τα αρνιά τους, ανοίγανε κι ενα βαρέλι κρασί και τα κλαρίνα σφυρίζανε όλο το βράδυ. Άλλο τότε, άλλο πως γίναμε τώρα.

Λίγο αργότερα υιοθετήθηκε το έθιμο της λίστας γάμου σε διάφορα εμπορικά μαγαζιά γιατί τα νέα ζευγάρια δε συζούσαν μέχρι τη μέρα του γάμου οπότε ήταν μια βοήθεια γι αυτούς να ανοίξουν ένα σπίτι. Σήμερα τι να το κάνεις όταν οι περισσότεροι ζούνε ήδη μαζί με το σύντροφό τους πριν παντρευτούν και λίγο πολύ τα σπίτια τους τα 'χουν ψιλοκουτσοφτιάξει. Οπότε κι αυτό το έθιμο άρχισε σιγά σιγά να φθίνει και σήμερα βλέπουμε στα διάφορα γαμήλια προσκλητήρια αριθμούς τραπεζικών λογαριασμών ή οι πιο τρέντυ τύποι βάζουν λίστα γάμου σε ταξιδιωτικά γραφεία και μερικοί δεν βάζουν και καθόλου.

Φτάσαμε λοιπόν στις μέρες μας να δίνει η νύφη ένα κάρο λεφτά για να νοικιάσει το νυφικό της, ή να δίνει το ζευγάρι ένα κάρο λεφτά για να στολίσει την εκκλησία (αν κι αυτό κάτι άκουσα ότι σε μερικές εκκλησίες απαγορεύεται πλέον) ή χίλια δυο άλλα κουφά - τα οποία όταν έρθει όλους η ώρα μας τότε θα δώσουμε σημασία και θα μας κακοφανούν και θα αρχίσουμε να παθαίνουμε τα απανωτά εγκεφαλικά - με αποκορύφωμα όλων το γνωστό ΓΛΕΝΤΙ που μόνο γλέντι δεν είναι τόσα λεφτά που στοιχίζει. Για να μην αναφερθώ στο έθιμο του να παίρνει η νύφη κι ο γαμπρός σβάρνα όλα τα τραπέζια και να χαιρετάει όλο τον κόσμο αφού ήδη έχει χαιρετίσει άλλο τόσο κόσμο έξω απ’ την εκκλησία στο όρθιο. Φρίκη.

Όλα τα παραπάνω βέβαια είναι η δική μου προσωπική και ταπεινή άποψη όπως ο καθένας σ’αυτή τη ζωή δικαιούται να έχει. Συμπερασματικά απλώς να πω ότι αν και πολλές φορές μας ξενίζει η υπερβολή του όλου σκηνικού δεν υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές σε περίπτωση που θες και να ευχαριστήσεις τους καλεσμένους σου αλλά και να μην σου φύγουν τα σώβρακα με τα έξοδα. Αν ας πούμε δεν δεχτείς να κάνεις κλασικό γλέντι σε αυτές τις άθλιες αίθουσες δεξιώσεων (και καλά) που είναι της μοδός (μιλάω για τις σχετικά οικονομικές όχι γι αυτές που πληρώνεις τη μάνα σου και τον πατέρα σου για να κλείσεις) και πεις ας πούμε να κάνεις ένα γλέντι σε έναν υπαίθριο χώρο με κέιτερινγκ τότε πάλι πιθανόν να σου βγεί ο κούκος αηδόνι. Έχω πάει ας πούμε σε 2 γάμους στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης που ναι μεν ήταν πολύ ωραίοι και ξέφευγαν από τα συνηθισμένα και από τα πολύ επίσημα αλλά τουλάχιστον για τον έναν από τους δύο ξέρω σίγουρα πως ο μπουφές κόστισε μια περιουσία..

Αυτά και άλλα πολλά. You get my point. Βαρέθηκα να αναλύω το ζήτημα και προς το παρόν αφήνω το γάμο να τρέξω για πουρνάρια.

The Return

Αν και ο τίτλος του ποστ ακούγεται σαν τίτλος απο θρίλερ, και τώρα που το γκούκλαρα υπάρχει όντως ομώνυμο θρίλερ με τη Σάρα Τζέσικα Γκέλαρ (μπλιαξ), εγώ αναφέρομαι στην δική μου επιστροφή (είμαι σίγουρη ότι κάποιοι από σας την θεωρούν εξίσουν θρίλερ και αυτή!).

Η επιστροφή του ασώτου λοιπόν είναι γεγονός. Έχω κάτι αιώνες (2 βδομάδες) να γράψω στο μπλογκ μου οπότε αυτό το ποστ θα είναι απλώς για να κλείσω τα στόματα αυτών που παραπονιούνται ότι μπαίνουν και βλέπουν συνέχεια το ποστ της Ηχορύπανσης ως τελευταίο ποστ! Υπάρχει κάποιος προδότης ανάμεσά σας ! ;)

Η άτιμη κοινωνία και οι διάφορες συγκυρίες δεν μου αφήνουν καθόλου χρόνο τον τελευταίο καιρό και έφτασα μέχρι και να χάσω το γάμο του αγαπημένου μου καλπουνοθουλινο ζευγαριού και πολύ στεναχωρέθηκα, σε σημείο που σήμερα που έβλεπα τις φώτο στο μπλογκ του φίλου Στάθη παραλίγο να με πάρουν τα ζουμιά! Αηδιαστικό το ξέρω και έχω και ένα ίματζ η γυναίκα αλλά συντελούνται διάφορες βιοχημικές διεργασίες μέσα μου αυτό τον καιρό και έχω εκτροχιαστεί συναισθηματικά. (Τα γράφω επιστημονικά για να μην τα καταλαβαίνετε).

Αν και το τρέξιμο μου δεν θα τελειώσει σύντομα θα κάνω comeback γιατί πρέπει κάπου να διοχετεύσω την ψυχοπαθή διάθεση που με διακατέχει τελευταία. Δεν μπορείτε να πείτε πάντως.. σας προετοίμασα..