Περι γάμου..

Με αφορμή τον πρόσφατο γάμο 2 πολύ αγαπημένων φίλων έκανα διάφορες συζητήσεις περί γάμου και άλλων δαιμονίων οπότε και σκέφτηκα να μεταφέρω τις κλασικές τσε-γκεβαρικές ανησυχίες μου εδώ.

Πριν ξεκινήσω να ξεκαθαρίσω κάτι για να μην παρεξηγηθώ. Σε γενικές γραμμές είμαι αρκετά παραδοσιακό άτομο και μ' αρέσει να κρατάω τα προσχήματα ή να διατηρώ τα ελληνικά και χριστιανικά ήθη και έθιμα - όχι για να απολαύσω κοινωνική αποδοχή αλλά για να ευχαριστώ τους ανθρώπους που αγαπώ και να μην κακοκαρδίζω συγγενείς και φίλους. Κοινώς, τα ακολουθώ συνειδητά και ως ευγενική παραχώρηση χάριν της αδυναμίας που έχω στους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν.

Σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα τώρα περί γάμου και παντρειάς και όλων των συναφών η γνώμη μου είναι πιστεύω και γνώμη πολλών νέων ανθρώπων οι οποίοι αν και την ασπάζονται δυστυχώς δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς από το να ακολουθήσουν την πεπατημένη. Εν ολίγοις θεωρώ ότι η όλη ιστορία είναι μια μ@λ@κία επιστημονική για να μας τα παίρνουν από 70 μεριές και να μένουμε εμείς στο τέλος παντρεμένοι μεν, ξεβράκωτοι δε.

Θεωρώ πως δεν υπάρχει πιο ηλίθιο πράγμα από το να δίνεις χιλιάδες ευρώ για να γιορτάσεις μια και μοναδική μέρα εκτός κι αν βρε αδερφέ σου περισσεύουν. Και για να μην παρεξηγούμαι: αυτό δε σημαίνει ότι αυτοί που θέλουν και μπορούν κακώς παντρεύονται όπως παντρεύονται. Για ζευγάρια όμως που το ταμείον είναι μείον είναι απαράδεκτο να φεσώνονται τόσα λεφτά για να κάνουν απλώς κάτι κοινωνικά αποδεκτό. Οι γάμοι όπως τους ξέρουμε είναι απομεινάρια-απολειφάδια μιας άλλης εποχής που οι άνθρωποι παντρεύονταν στα χωριά τους και τα γλέντια εκεί δεν είχαν το σημερινό χαρακτήρα του «τόσα ευρώ το κεφάλι». Έβαζε ο νιος κι η κόρη την κουλούρα και μαζευόταν όλο το χωριό, ψήνανε τα αρνιά τους, ανοίγανε κι ενα βαρέλι κρασί και τα κλαρίνα σφυρίζανε όλο το βράδυ. Άλλο τότε, άλλο πως γίναμε τώρα.

Λίγο αργότερα υιοθετήθηκε το έθιμο της λίστας γάμου σε διάφορα εμπορικά μαγαζιά γιατί τα νέα ζευγάρια δε συζούσαν μέχρι τη μέρα του γάμου οπότε ήταν μια βοήθεια γι αυτούς να ανοίξουν ένα σπίτι. Σήμερα τι να το κάνεις όταν οι περισσότεροι ζούνε ήδη μαζί με το σύντροφό τους πριν παντρευτούν και λίγο πολύ τα σπίτια τους τα 'χουν ψιλοκουτσοφτιάξει. Οπότε κι αυτό το έθιμο άρχισε σιγά σιγά να φθίνει και σήμερα βλέπουμε στα διάφορα γαμήλια προσκλητήρια αριθμούς τραπεζικών λογαριασμών ή οι πιο τρέντυ τύποι βάζουν λίστα γάμου σε ταξιδιωτικά γραφεία και μερικοί δεν βάζουν και καθόλου.

Φτάσαμε λοιπόν στις μέρες μας να δίνει η νύφη ένα κάρο λεφτά για να νοικιάσει το νυφικό της, ή να δίνει το ζευγάρι ένα κάρο λεφτά για να στολίσει την εκκλησία (αν κι αυτό κάτι άκουσα ότι σε μερικές εκκλησίες απαγορεύεται πλέον) ή χίλια δυο άλλα κουφά - τα οποία όταν έρθει όλους η ώρα μας τότε θα δώσουμε σημασία και θα μας κακοφανούν και θα αρχίσουμε να παθαίνουμε τα απανωτά εγκεφαλικά - με αποκορύφωμα όλων το γνωστό ΓΛΕΝΤΙ που μόνο γλέντι δεν είναι τόσα λεφτά που στοιχίζει. Για να μην αναφερθώ στο έθιμο του να παίρνει η νύφη κι ο γαμπρός σβάρνα όλα τα τραπέζια και να χαιρετάει όλο τον κόσμο αφού ήδη έχει χαιρετίσει άλλο τόσο κόσμο έξω απ’ την εκκλησία στο όρθιο. Φρίκη.

Όλα τα παραπάνω βέβαια είναι η δική μου προσωπική και ταπεινή άποψη όπως ο καθένας σ’αυτή τη ζωή δικαιούται να έχει. Συμπερασματικά απλώς να πω ότι αν και πολλές φορές μας ξενίζει η υπερβολή του όλου σκηνικού δεν υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές σε περίπτωση που θες και να ευχαριστήσεις τους καλεσμένους σου αλλά και να μην σου φύγουν τα σώβρακα με τα έξοδα. Αν ας πούμε δεν δεχτείς να κάνεις κλασικό γλέντι σε αυτές τις άθλιες αίθουσες δεξιώσεων (και καλά) που είναι της μοδός (μιλάω για τις σχετικά οικονομικές όχι γι αυτές που πληρώνεις τη μάνα σου και τον πατέρα σου για να κλείσεις) και πεις ας πούμε να κάνεις ένα γλέντι σε έναν υπαίθριο χώρο με κέιτερινγκ τότε πάλι πιθανόν να σου βγεί ο κούκος αηδόνι. Έχω πάει ας πούμε σε 2 γάμους στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης που ναι μεν ήταν πολύ ωραίοι και ξέφευγαν από τα συνηθισμένα και από τα πολύ επίσημα αλλά τουλάχιστον για τον έναν από τους δύο ξέρω σίγουρα πως ο μπουφές κόστισε μια περιουσία..

Αυτά και άλλα πολλά. You get my point. Βαρέθηκα να αναλύω το ζήτημα και προς το παρόν αφήνω το γάμο να τρέξω για πουρνάρια.